നിരാസം

എന്‍റെ സ്നേഹത്തിനു ചൂടായിരുന്നില്ല, തണുപ്പായിരുന്നു.  തണുക്കുന്നെന്നു പരാതി പറഞ്ഞ് എന്‍റെ രാത്രിയുടെ വാതില്‍ വലിച്ചുതുറന്ന് നീയിറങ്ങി നടന്നത് കത്തുന്ന പകലിലേയ്ക്കായിരുന്നു.  തണലില്ലാത്ത നിന്‍റെ വഴികളില്‍ വേനല്‍ച്ചൂടില്‍ കരിഞ്ഞത് എന്‍റെ മനസ്സായിരുന്നു.

എന്‍റെയിരുളിലെ വിളര്‍ച്ചയേക്കാള്‍ നിന്‍റെ വെളിച്ചത്തിന്‍റെ വരള്‍ച്ചയെ നീ സ്നേഹിച്ചു.  കത്തുന്ന നെറ്റിയുമായി നീ തിരികെയെത്തുമെന്നും തണുത്ത വിരലുകള്‍ നീട്ടി നിന്നെ തൊട്ടുപൊള്ളിക്കണമെന്നും നനുക്കെ മുത്തണമെന്നും ഞാന്‍ കരുതി.  നീയില്ലാതിരുന്നതിനാല്‍, എരിഞ്ഞ വേനലും ചൊരിഞ്ഞ വര്‍ഷവും വരണ്ട ശിശിരവും ഞാനറിയാതെ പോയി.

ഇതെന്‍റെ മരണക്കിടക്ക...

ഒടുവില്‍ നീയെത്തുമ്പോള്‍ നിന്നെയും കാത്ത് ഒരു പേടകമുണ്ടാവും, അതില്‍ നിനക്കായ് -
കാറ്റില്‍ പറന്നുപോയ ഒരു തുണ്ടു സ്വപ്നം,
പിറക്കാതെ പോയ നമ്മുടെ ഇരട്ടക്കുഞ്ഞുങ്ങള്‍ക്ക് കണ്ടുവച്ച പേര്,
വാക്കിന്‍റെ ഗര്‍ഭത്തില്‍ അലസിപ്പോയ അര്‍ഥം,
നിന്നെയോര്‍ത്തു കരഞ്ഞ അവസാനത്തുള്ളി കണ്ണുനീര്‍ ഒപ്പിയെടുത്ത കൈലേസ്,
പിന്നെയൊരു ചെപ്പിനുള്ളില്‍,
എന്‍റെ കാലടിയില്‍ നിന്നൂര്‍ന്നുപോയ ഒരു പിടി മണ്ണ്....

ആ പേടകം പാഴ്ത്തടിയുടേതാവും, അതിലും ഇരുളും തണുപ്പുമുണ്ടാവും...

ഇഷ്ടമാവില്ലെങ്കിലും നിനക്കുനല്‍കാന്‍

എനിക്കതൊന്നു മാത്രം.